Vlaai 2 Go

Ik ben opgegroeid in Limburg.

Voor mij als jonge jongen betekende dat iedere zondagochtend naar de kerk en zondagmiddag op bezoek bij mijn grootouders.

​

Aangezien wij geen auto hadden moesten we een stief kwartiertje op de pedalen trappen naar Einighausen, zomer of winter, er was geen ontkomen aan.

In de winter kwam je lichtblauw van de kou via de warme keuken bij oma binnen, de geur van vanille, versgebakken brood en soms hazenpeper vulde de keuken.

​

Opa zat steevast in zijn rookstoel in de woonkamer en stopte regelmatig zijn pijp met Coopvaert.

De volwassenen schoven aan rondom de grote tafel in de woonkamer en de kinderen doken her en der op de bank of stoelen, de grote herder lag in een hoek van de kamer te slapen en deed af en toe een oog open om te controleren of alles goed was.

 

Oma zette koffie in de keuken en draaide de oven aan, binnen een vloek en een zucht was er koffie en stonden er twee knapperige vlaaien op tafel.

Deze waren op zaterdag gebakken en dus niet meer vers, daarom gingen ze nog even in de oven.

Deze opgebakken vlaaien zitten zo stak in mijn systeem dat ik soms wel eens verzucht “waarom is tegenwoordig alles vers”.

 

Mijn oma sneed de vlaaien van 32 cm in 8 stukken en er werd verwacht dat je iedere vlaai toch zeker proefde, kortom je middageten was geregeld.

 

Deze onvoorwaardelijke gastvrijheid is nog steeds mijn basishouding en, net als toen, drink ik nog steeds geen koffie, maar een paar vlaaien in huis hoort er wel bij.

​

Oma had 9 kinderen en 22 kleinkinderen dus de zaterdag productie van 15 vlaaien was niet overdreven. Omdat ik zelf maar 5 kinderen heb en nog geen kleinkinderen, kan ik die productie nog niet evenaren.

 

Mijn drive om te bakken, creatief te zijn en het goede te delen is er echter wel,

vandaar het initiatief “Vlaai 2 Go”.